Als moslima’s schijnen wij veel vertegenwoordigers te hebben die zelf vooral geen moslim zijn. Iedereen weet hoe wij ons voelen. Iedereen weet wat het beste voor ons is. Iedereen spreekt namens ons maar zelden met ons. We zijn een terugkerend onderwerp in de kranten, de praatprogramma’s en in de politiek. Feministen die ons willen redden, witte mannen die ons willen bevrijden en politici die ons willen vertellen hoe het werkt in de samenleving waar we (in veel gevallen) onze hele leven al onderdeel van zijn.
Moet de moslima daadwerkelijk bevrijd worden door al deze moraalridders? Neen zeg ik stellig als moslima, dat is een onmogelijke taak. De moslima is al 1440 jaar vrij.
Het is niet zo dat ik als moslima in Nederland geen weet heb van de westerse perceptie van vrijheid. Geboren en getogen in Amsterdam, de hoofdstad der vrijheid, is de perceptie van vrijheid waargenomen door de bril van het westen mij meer dan bekend. Ik heb die ook beleefd en geleefd. Ik ben immers een product van deze westerse maatschappij.
En toch kies ik als vrouw voor een ander soort leven. Eén van religieuze onderwerping aan Allah waarin ik bevrijding, verlichting en sereniteit vind. Een leven dat vanuit westers optiek gezien wordt als een leven vol beperkingen en onvrijheden. Als ik dan roep: ‘Maar ik heb me nog nooit zo verlicht en bevrijd gevoeld!’ Luistert er niemand, want ik ben onderdrukt. Ja, ironisch genoeg door de seculier extremistische moraalridders die mij hun “bevrijding” willen opleggen.
Maar wat is die bevrijding van de vrouw in het westen nou precies? Die bevrijding is mijns inziens niets meer dan exploitatie. Het is de grootste marketingtruc van de (vorige) eeuw. Om haar seksueel uit te buiten door haar te ontdoen van haar moraal, geld op haar te verdienen en haar te reduceren tot een lustobject.
– Volgens een enquête gehouden door EenVandaag enkele jaren geleden, bleek dat een deel van de (vooral) jonge vrouwen het als vleiend ervaart om als lustobject gezien en benaderd te worden. – Dit is toch treurig.
Een goed voorbeeld van deze exploitatie is een campagne in de Verenigde Staten van Edward Barnays, een neef van de bekende psycholoog Sigmund Freud. Edward Barnays wordt gezien als de grondlegger van Public Relations waarin hij de psychologie van zijn oom integreerde. Hij lobbyde voor grote coöperaties waaronder de tabaksgigant Lucky Strike. Eind 1920 startte hij de campagne ‘Torches of Freedom’ (Fakkels van vrijheid). Roken was destijds een mannenaangelegenheid en een taboe voor vrouwen, met name in het openbaar. Op de vrouwen van lichte zeden na waren er weinig vrouwen die rookten. Onder het mom van vrouwenemancipatie, betaalde hij mooie jonge vrouwen om rokend door de straten te marcheren met de sigaret als symbool van vrijheid.
De werkelijke reden achter deze PR-campagne was om vrouwen massaal aan het roken te krijgen, omdat ze daar een grote afzetmarkt in zagen en niet om de emancipatie of het welzijn van de vrouw te bevorderen. Vrouwenbewegingen werkten hier naïef aan mee in de veronderstelling dat het doorbreken van dit soort taboes hen gelijk zou stellen aan de man. De campagne was een groot (financieel) succes voor de tabaksindustrie en er werd een nieuw ideaalbeeld geboren: rokende vrouwen waren modern, geëmancipeerd en aantrekkelijk. En hiermee stierf een stukje zedelijkheid en moraal van de vrouw.
Ondertussen nadert 2019 en is de strijd van de vrouw in het westen voor gelijke rechten nog steeds niet gestreden. Met name op de werkvloer, in topfuncties en op de loonlijst is de vrouw (zichtbaar) ondergeschikt aan de man. Ook wordt ze nog steeds op dezelfde wijze geëxploiteerd door coöperaties bestuurd door mannen. Zij bepalen de trend en het ideaalbeeld van de “geëmancipeerde” vrouw nog altijd. De mode-industrie is hierin prominent, wat gek genoeg ook weer een mannenwereld is.
Jackie Mallon (docente, schrijfster en modeontwerpster) schreef:
“Ik durf niet eens te tellen hoeveel doorpassingen met mannelijke ontwerpers ik heb bijgewoond waar de ontwerper met pijn en moeite iedere illusie van een vrouwelijke vorm gehuld in een laagje crepe de chine probeerde te vermijden. Steeds werden nieuwe, tot dusver onbekende delen van het vrouwelijk lichaam gevonden om af te kraken; delen waarvan wij niet eens wisten dat die in aanmerking kwamen voor zulk nauwkeurig onderzoek. De knieholtes bijvoorbeeld?
Alleen al op basis van mijn werkervaring is mij duidelijk dat als meer vrouwen de creatieve leiding hadden, het zou bijdragen aan een veel positiever lichaamsbeeld. Zo eenvoudig is het.”
De maatschappelijke druk op vrouwen om aan onrealistische ideaalbeelden, gecreëerd door mannelijke modeontwerpers zoals geschetst door Mallon, te voldoen is enorm doch tevergeefs. Zelfs het ‘supermodel’ wordt gefotoshopt. Jong en oud veranderen van alles aan het uiterlijk middels zware make-up, nepattributen (haar, wimpers, nagels), cosmetische ingrepen en diëten om maar bij te benen. Ondertussen verdienen al die industrieën miljarden op het negatieve zelfbeeld van vrouwen, gecreëerd door de man (even ter benadrukking).
Dit is maar één keerzijde van de strijd voor gelijkheid. Naast het moeten voldoen aan het ideaalbeeld heeft ze ook gelijke financiële verantwoordelijkheden gekregen. Ze is financieel voor de helft verantwoordelijk voor alle lasten en moet dus, op haar Louboutins, tot haar zeventigste fulltime werken naast het managen van een gezin en andere verplichtingen. Dit zijn dillema’s die de vrouw in het westen bezighouden, opzoek naar balans. Er wordt ook op je neergekeken als je ervoor kiest een huisvrouw te zijn. Je bent dan een soort van social outcast die lui is en van haar man profiteert.
Neem mij dus niet kwalijk als ik pas voor deze bevrijding.
Mijn bevrijding en verlichting heb ik gevonden door de Islam als leidraad te nemen in mijn leven. En alle Lof komt Allah toe die mij geleid heeft naar de Islam. De moslima moet dan ook niet beschermd worden door de feministen, witte mannen in praatprogramma’s en politici, maar eerder beschermd worden tegen hen. De feministe moet haar strijd niet projecteren op de moslima. Haar strijd is namelijk niet van toepassing op mij als moslima. En het westen moet niet doen alsof er een afgebakende definitie van de term vrijheid bestaat waar zij patent op hebben.
Vanuit mijn optiek is zij die mij wil bevrijden juist degene die bevrijding nodig heeft. Terwijl jouw fakkel van vrijheid met een sigaret begon, is mijn “fakkel van vrijheid” de enige ware religie; de Islam. Ik nodig dan ook iedereen uit om mijn beleving en verlichting (de Islam) zelf te ervaren.
Tekst & illustratie: Ummu Mu’awiyah
_______________
Torches of Freedom: https://yourstory.com/2014/08/torches-of-freedom/
Onderzoek EenVandaag: https://vrouw.nl/…/seksuele-intimidatie-onder-jongeren-meid…
Jackie Mallon – Mode wil geen vrouwen aan de top: https://fashionunited.nl/…/mode-wil-geen-vrou…/2015111724920
Salaam alaikum beste zuster,
Allereerst een zeer mooie artikel, mashallah.
Je hebt nu aangetoond wat geen vrijheid is, maar wel zo verkocht wordt, nu alleen nog Insha Allah aantonen wat wel wel vrijheid is. En kan je verder indiepen over welke waarde en positie de vrouw geniet in Islam.
Jazakallahu khair.