De media en het conflict in Palestina
Het conflict in Palestina is een enorm langlopend conflict en het doet eenieder die een greintje menselijk gevoel heeft pijn om te zien hoe het Palestijnse volk al decennia in vernedering-, onderdrukking- en ongelijkheid leeft. Het conflict is niet nieuw en speelt al meer dan 80 jaar. In de Westerse media dekt men slechts mondjesmaat het conflict op objectieve wijze en men promoot al decennia stelselmatig het volgende scenario dat :
‘de Joden een volk van slachtoffers zijn na WO2 en de daaruit voortvloeiende Holocaust’ en dat ‘de Palestijnen het aan zichzelf te wijten hebben dat zij de voorgestelde verdeling van de VN uit 1947 niet accepteerden. De Joden wilden wel samenleven met de Arabieren, maar deze wilden dit niet en dus was de Zionistische staat genoodzaakt haar bestaansrecht te verdedigen.’
Dit omdat de Palestijnen zogenaamd niet wilden accepteren dat de Joden een eigen staat kregen, zelfs na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Europa waar Joden vervolgd werden door de Nazi’s, maar ook in Baltische staten en Oost-Europa. Wie het conflict echter diepgaand onderzoekt en door de propaganda heen prikt en ook kijkt vóór 1947 en de gebeurtenissen daarna, zal duidelijk zien dat de Zionisten nooit uit waren op “vreedzaam samenleven” en ook dat hun Zionistische ideologie een maaksel is dat stamt uit de Europese koloniale geest van de 19e eeuw.1 De uitspraken van de kopstukken van het Zionisme zijn gedocumenteerd en het komt duidelijk naar voren wat het doel van deze Zionisten was. Dit naast de partijdige- en valse rol van de VN en de Britten in de verdelingen toekenning van het land….
Deze kant van het conflict wordt standaard zwaar onderbelicht en sommige idiote- en racistische politici durven zelfs te zeggen dat “Israël de enige democratie in de regio is” De valsheid van dit stukje propaganda wordt duidelijk als men alles samenneemt en dat is juist hetgeen wij hebben getracht te bewerkstelligen in dit bescheiden onderzoek. Zoals men zegt:
“Als men de aanleiding kent, verdwijnt de verbazing.”
Wij durven zelfs te stellen dat het schenden van de rechten van de Palestijnen iets is wat in de recente geschiedenis bijna niet voorgekomen is qua de ernst van de onderdrukking en slachtingen. Natuurlijk zijn er verschrikkelijke gebeurtenissen geweest zoals Rwanda, Srebrenica en andere conflictgebieden, maar de tijdsduur van dit conflict in Palestina en de aanhoudendheid ervan zijn ongekend. Als ook de zwijgende goedkeuring van de Internationale gemeenschap. Het wijzen naar de Holocaust als rechtvaardiging voor de staatsterreur van Israël is in onze ogen dan ook vals- en onverdedigbaar.
Dit aangezien de ene misdadige- en treurige gebeurtenis niet de andere legitimeert, en dus de Holocaust legitimeert niet wat er al decennia aan de gang is in Palestina. Sterker nog: Als men waarachtig was m.b.t. het medeleven jegens de slachtoffers van de Holocaust, dan zou men hetgeen in Palestina gebeurt sterk- en daadkrachtig afwijzen- en veroordelen. Dat men dit niet doet laat zien dat de Holocaust gebruikt wordt als verdedigingsmechanisme tegen terechte kritiek en als legitimatie van de stelselmatige landroof- en onderdrukking van het Palestijnse volk. In de academische wereld spreekt men zelfs van een Holocaust-industrie die aan de gang is om als dekmantel te functioneren voor ordinaire expansiedrang- en etnische zuivering.
De Palestijnen hadden geen directe betrokkenheid bij het lijden van de Joden in Europa terwijl zij nu wel het slachtoffer zijn geworden van de expansiedrang van de Zionisten en het compenseren van de oorlogsslachtoffers door het Westen. We zien dit ook bij de reacties van Israëlische politici op terechte kritiek van mensrechtenorganisaties en landen en individuen. De antisemitisme kaart wordt standaard getrokken en men wijst dan naar de Holocaust en de vervolging van Joden en beschuldigt de criticasters van de meest walgelijke zaken. Dit terwijl de kritiek gericht is op wat de Zionisten zelf nu vandaag de dag doen en het om objectief waarneembare feiten gaat! Laat staan de rol die Zionisten zelf speelden ten tijde van de pogroms en de 2e wereldoorlog en vòòr de stichting van de staat Israël! Joodse intellectuelen die zich uitspreken worden neergezet als zelf hatende Joden, antisemieten en sommigen wordt zelfs de toegang tot (het democratische?!) Israël ontzegd…Dus de staat die opgericht is als Joods tehuis weigert een te kritische Joodse onderzoeker? Een onderzoeker wiens ouders slachtoffer waren in de 2e Wereldoorlog en Holocaust overlevers en die als volbloed Jood volgens de gangbare Zionistische theorie historisch recht zou moeten hebben op het land om tenminste te mogen betreden?! Onderzoekers die Israël bekritiseren worden op alle mogelijke manieren neergezet als antisemiet, worden beticht van Holocaust ontkenning en worden van academische posten geweerd en op ad hominem wijze aangevallen.
In een interessant artikel staat:
“Israël had de Britse dertigjarige regel aangenomen voor het declassificeren (:geheimhouding opheffen) van overheidsdocumenten’. Dus in 1978 werden documenten uit 1948 beschikbaar. Het duurde echter tot de Israëlische invasie van Libanon in 1982 dat Israëli’s feitelijk begonnen te overwegen om de door de overheid ondersteunde historische verhalen te betwisten.
In 1987, publiceerde Morris ‘The Birth of the Palestinian Refugee Problem‘, waar hij het traditionele Israëlische overheid verslag betwistte dat beweerde dat de Palestijnen hun huizen waren ontvlucht in 1948 op bevel van het Arabische leiderschap. Hij vond hiervoor geen bewijs hiervan. Terwijl hij meerdere gevallen van onteigening en uitwijzing ontdekte, concludeerde hij dat er geen bewijs was voor een systematisch uitwijzingsplan en degenen die wel vluchtte deden dat vanwege de natuurlijke gevolgen van oorlog en angst.2 In een artikel in Tikkun beschrijft Morris ‘de nieuwe geschiedenis van Israël “bij het bespreken van zijn eigen recente werk en dat van Simha Flapan, Ilan Pappe, en Avi Shlaim die allemaal bezig waren met het uitdagen van verschillende aspecten van de “oude geschiedenis” van 1948. Terwijl zij niet de eersten waren om de “oude geschiedenis” te betwisten, waren zij de eersten die Israëlische archiefbronnen gebruikten.” 3
De Zionisten en hun waakhonden zijn tot alles in staat om hun boodschap af te zwakken en men kiest dan steeds de slachtofferrol. Dit terwijl deze intellectuelen- en historici zich baseren op archiefmateriaal van de Israëlische staat welke na 30 jaar werd vrijgegeven, verklaringen van legerfunctionarissen in deze archieven en dagboeken van de Zionistische top en andere geschiedkundige bronnen.4 Daarnaast baseren sommigen zich ook op ooggetuigenverklaringen van Palestijnse vluchtelingen en op Britse-, Amerikaanse- en Verenigde Naties archiefdocumenten.5 Dit naast Arabische- en westerse historici die ook kritisch zijn jegens de zionistische staatspropaganda.6
Het moet wel gezegd worden7 dat volgens Benny Morris de Hagana en Israëlische Staats Archieven (ISA) sommige gevoelige documentatie verzegeld houden.
Onder de documenten en onderdelen die geheim blijven zijn er “die bewijs bevatten van wreedheden begaan door de Israëlische soldaten tegen Palestijnse burgers tijdens de oorlog van 1948”, of de (documenten) “die discussies op hoog niveau onder de Israëlische kabinet ministers over de noodzaak om de Arabische bevolking te verdrijven”, volgens Tom Segev.
Tijdens de Israëlisch-Palestijnse vredesonderhandelingen van 2001, werden op Morris zijn verzoek, geclassificeerde informatie en getuigenissen van 1948, die waren bewaard in de ISA en de IDF (Israeli Defense Force) archieven bijna vrijgegeven door minister van justitie Yossi Beilin. De Israëlische journalist Aluf Ben versloeg dat deze gegevens “de verdrijving en slachting van de Arabieren die werd uitgevoerd door de Israeli Defense Forces tijdens de Onafhankelijksheidsoorlog” zouden hebben onthuld.
De beslissing om de documenten openbaar te maken werd ingetrokken onder druk van de staatsarchivaris Evyatar Friesel en het Israëlische defensie establishment. Zij beweerden dat de archieven “de buitenlandse relaties van de staat beschadigen.”
Rosemarie Esber documenteert- en beschrijft zorgvuldig de eerste fase van de zionistische verovering van Palestina en de verdrijving van de inheemse Palestijnen – naar schatting 84 procent van hen waren kinderen onder de 15, zwangere en zogende moeders, ouderen en zieken! Dit laat zien dat het duidelijk een kwestie is van etnisch zuiveren en men niet naar de noemer van oorlog kan wijzen, aangezien men bewust dorpen aanviel, belegerde en de bevolking verdreef: Vooral degenen die niet deelnamen aan de oorlog! Deze eerste fase is iets wat vaak onderbelicht wordt in het kijken naar het vraagstuk.
Er zijn kort gezegd drie fases.8 De derde fase is overbekend: De officiële lezing van de Israëlische regering dat “de jonge staat aangevallen werd door de Arabische buurlanden en zichzelf moest verdedigen tegen uitroeiing.”
Fases 1 en 2 waar voor deze oorlog en werpen een ander licht op deze dekmantel van oorlog als rechtvaardiging van het etnisch zuiveren en worden daarom angstvallig verzwegen:
Fase 1: december 1947 tot maart 1948
Dit is de periode direct na het aannemen van VN-resolutie 181. Hierna begonnen de Zionisten hun initiatief en volgens Esber hadden: “Voor april 1948 hadden Zionistische aanvallen Palestijnse Arabieren gedwongen om 26 dorpen te verlaten door het land heen. 12 procent van het totale aantal van de lokale bevolking van de Arabieren die ontvolkt zouden worden aan het einde van het mandaat (15 mei 1948). Verder, omdat de Britse terugtrekking zich voltooide in deze tijdspanne, verspreidde angst en pessimisme zich onder
de Palestijnse Arabische bevolking als antwoord op de escalerende Zionistische aanvallen en wreedheden, welke de Palestijnen doodsbang maakte en ervoor zorgde dat zij evacueerde.”
Fase 2: April 1948 tot 15 mei 1948
“…getuigenissen van Palestijnse vluchtelingen en andere bronnen bevestigen dat van april tot 15 mei 1948, de dreiging van Britse interventie om militaire actie van de Zionisten tegen te houden
weg was, en betrouwbare overleveringen van vergaande- en op grote schaal verrichte wreedheden tegen de Arabieren circuleerden (onder de bevolking). Zonder dreiging (van een eventuele Britse interventie), vergrootte de Zionistische strijdkrachten het systematische gebruik van het intimideren van Palestijnse Arabieren in het opgeven van hun land door directe aanvallen en terrorisme, waaronder slachtpartijen en andere middelen van psychologische oorlogsvoering.”
Fase 3: Na 15 mei 1948
Dit was toen de Arabische legers uiteindelijk begonnen te bemoeien met het conflict. In de mainstream media noemt men fase 3 erg vaak in samenhang met dat ‘de jonge Staat zich moest verdedigen tegen agressie’.
Dit artikel zal met de Wil van Allaah door deze zeepbel heen prikken op talloze wijzen zoals:
❖ Vanuit de ideologie van het Zionisme en de uitspraken van hun leiders
❖ Vanuit Internationaal recht
❖ Vanuit historisch- en moreel oogpunt
Islamitische landen in Afrika en het Midden-Oosten hebben hun Joodse bevolking bescherming geboden, terwijl vooral Europa in grote aantal gecollaboreerd heeft met de nazi’s. Toch moesten de Arabieren in Palestina slachtoffer worden van hetgeen buiten hen om gebeurde!?
In Nederland zien wij helaas ook sommige journalisten, politici en christelijke organisaties de staat Israël met hand- en tand verdedigen. Deze mensen geven ook blijk van hun afkeer tegen de Arabieren (ook indirect christenen) en hun geringe geschiedkundige kennis. Dit omdat zij nog steeds het Zionistische relaas van wat er zou gebeurd zijn volgen!9
Om het langlopende conflict te begrijpen is het belangrijk om te onderzoeken. Dit lijkt simpel gezegd, maar de mainstream media en politiek in het Westen zijn erg gekleurd in dit conflict.
Dit gedeeltelijk vanuit een collectief schuldgevoel over de Holocaust en het gebrek van steun door de westerse wereld aan de onderdrukte- en vervolgde Joden toen, en ook om niet als anti-semiet uitgemaakt te worden, of puur voor politiek- en financieel gewin, of vanuit hun christelijke fundamentalistische Zionistische overtuiging.
De angst om als anti-semiet te worden neergezet is reëel aanwezig, aangezien er talloze Zionisten zijn die jacht maken op alles en iedereen die kritisch is jegens Israël en daarbij horen repercussies. Mensen worden daarom aangevallen, zwart gemaakt en hun politieke carrières liggen in duigen als zij wagen zich uit te spreken.10
Hier wordt dit duidelijk uiteengezet:
Tegenlicht – In de ban van Israël:
Tegenlicht – The Israël Lobby (about AIPAC) 11
– klik –
Bijkomend is dat men wijsgemaakt is dat het conflict eigenlijk geëxplodeerd is na 1948 en dat de Palestijnen nooit vrede wilden met de Joden en dat als de Joden zichzelf niet verdedigden zij uitgemoord zouden worden zoals gebeurde bij de nazi’s in de 2e wereldoorlog.
Dit omdat de Palestijnen het VN (verdelings-) plan uit 1947 niet wilden accepteren en een oorlog ontketenden.
Wie echter zaken in ogenschouw neemt zoals:
❖ De herkomst van het Zionisme en hun ideologie;
❖ Wat de kopstukken bewust voor ogen hadden en planden en zelf zeiden;
❖ Wat zij al vanaf eind 1800 deden;
❖ Wat hun lobby te weeg bracht wereldwijd;
❖ Hoe zij land toe-eigenden;
❖ Hoe de verdeling tot stand kwam en hoe oneerlijk de verdeling was;
❖ Hoe deze verdeling voorbijging aan uitgangspunten uit het VN-Handvest;
❖ Hoe Zionisten zelf dachten over de verdeling, privé- en openbaar;
❖ Wat men deed nadat de VN met het plan kwam;
❖ Wat men deed nadat onlusten voor 15 mei 1948 begonnen en men land ging toe-eigenen;
❖ Hoe men reageerde op bemiddelingspogingen van de VN, Amerika en Engeland nadat de
onlusten begonnen voor de oorlog van 1948;
❖ Wat men deed na de oorlog van 1948 en welke gebieden men toe-eigende
❖ Wat men vandaag de dag nog doet.
Dan zal men zien dat het niets meer is dan dat men mensen chanteert op verschillende wijze om het conflict niet feitelijk- en objectief te benaderen, maar om Israël en haar politiek blind
Hier kunt u twee korte documentaires zien die zaken in een ander daglicht zetten. Let op: Dit wordt niet zo snel vertoond in de mainstream media!
De waarheid over Israel documentaire : – klik –
The Zionist Story: – klik –
Bron : E-Boek : Barsten in de Glazen Muur van de Zionistische Geschiedvervalsing – klik –
1 Dit artikel gaat sterk in op degenen die erkennen dat er transfer/verplichte bevolkingswisseling heeft plaatsgevonden voor 1948, maar dit willen goedpraten, zoals de historicus Benny Morris.
2 Wat gedurende dit artikel sterk weerlegd wordt omdat de feiten die Morris noemt, naast uitspraken van de Zionistische leiders dit onomstotelijk bewijzen. De uitwijzingen waren dus niet spontaan bedacht, maar het was voorbedacht!
3 Genomen van: https://tinyurl.com/conversionbennymorris De officële Israëlische lezing is vanaf het begin betwist- en weerlegd. De staatsdocumenten van Amerikanen-, Britten-, Israëli en de VN bewijzen onomstotelijk dat het gewoon staatspropaganda was.
4 Zoals Benny Morris, Nur Masalha en Ilian Pappe deden. Zij beschrijven de systematische etnische zuivering van de Palestijnen. Alleen claimt Morris dat het een onverhoopte uitkomst van de oorlog was i.p.v. een vooropgezet plan. Pappe en Masalha laten zien dat het wel degelijk opgezet was en citeren de Zionistische kopstukken letterlijk en laten ook zien wat er vastgelegd is in Israelische staatsarchieven.
5 Orale overleveringen genocide te zien online: http://www.palestineremembered.com/OralHistory/Interviews-Listing/Story1151.html
Er is ook een boek: https://www.wrmea.org/2009-april/under-the-cover-of-war.html Rosemarie Esber documenteert- en beschrijft zorgvuldig de eerste fase van de zionistische verovering van Palestina en de verdrijving van de inheemse Palestijnen – naar schatting 84 % van hen waren kinderen onder de 15, zwangere en zogende moeders, ouderen en zieken. Esber verwijst naar Britse-, Amerikaanse- en Verenigde Naties archiefdocumenten om duidelijk te laten zien dat de zionistische militaire organisaties systematisch, (en) opzettelijk geweld en bedreigingen gebruikten ten opzichte van de Arabische burgerbevolking in een poging hen te verwijderen van het land dat de Joodse staat zou worden. Esber verwijst ook naar Zionistische bronnen geciteerd in Ilan Pappe’s The Ethnic Cleansing of Palestine en Benny Morris ‘The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947-1949. Zoals deze boeiende geschiedenis aantoont, bracht de menselijke tragedie van de etnische zuivering van Palestina de demonisering van de Palestijnse Arabieren-, het aanzetten tot geweld door Joodse nationalistische leiders- en een zwak antwoord van een apathische internationale gemeenschap met zich mee. Oorlog bood de dekmantel voor systematische uitwijzingen en de stichting van de staat Israël op Palestijns grondgebied, terwijl de Britse koloniale ambtenaren weinig meer deden dan toekijken. Een reeks ongepubliceerde militaire en diplomatieke bronnen ondersteunt het eigen verslag van de Palestijnen over hun Nakba (catastrofe of ramp), gebaseerd op nieuwe, originele vluchtelingeninterviews. Esber behandeld ook de visie van Benny Morris kritisch en laat zien dat zijn aanname dat het Palestijnse vluchtelingenprobleem een uitkomst van oorlog was, en niet gepland, verkeerd is.
6 Dezelfde propaganda die helaas de laatste 18 jaar weer herhaald wordt en actief gesteund wordt door de Zionistische regering in Israël die een ruk naar rechts gemaakt heeft. Dit geeft dr. Shlaim aan in zijn boek: The Iron Wall; Israel and the Arab World. In de inleiding van de 2e editie wijst dr. Shlaim ook naar de in 2001 gevormde regering door Ariël Sharon, geleid door Likud (wat een uitvloeisel is van de Revisionistische tak van het Zionisme, waarover later meer…). Hij citeert Sharon op pagina 18 van de inleiding, 6 maanden voor zijn verkiezing en wat hij dacht wat het onderwijssysteem nodig had: “Ik zou willen dat zij de geschiedenis van de mensen van Israël bestuderen en van het land van Israël. …mensen moeten de Joods Zionistische waarden geleerd worden, en de Nieuwe-Historici (hun werk) moet niet onderwezen worden.” Limor Livnat, minister van onderwijs onder Sharon gaf als één van haar eerst daden op haar ministerpost: opdracht om de geschiedenis tekstboeken van middelbare scholen te laten herschrijven, om alle invloeden van de Nieuwe Historici te verwijderen.
7 Genomen van Under the cover of war, pag. 34-35.
8 Esber, Under the Cover of war, blz. 40-41.
9 Zoals Wilders die Israël met hand en tand verdedigt en nogal innige banden met het land onderhoudt…. Ook met extremisten als Lieberman, die gewoon in Nederland op bezoek kon komen: https://www.parool.nl/binnenland/lieberman-als-onbetrouwbare-hond~a267539/
10 Dit terwijl zgn. politici als Wilders en Hirsi Ali en semi-intellectuelen als Afshin Ellian talloze onwaarheden en leugens vertellen. Dit zowel over de Islaam als religie, als ook over de moslims en ook in politieke gevallen. Dat dit vaak kan zonder grote repercussies en beschuldigingen van antisemitisme laat zien dat er zaken aan de gang zijn die het daglicht niet kunnen verdragen.
11 Zoals te zien is in beide documentaires staan diplomaten in Amerika en Nederland onder grote druk, net als sprekers, journalisten en onderzoekers. Dit om de Zionistische lezing van het conflict zo weer te geven als zij willen en ook Israël en haar politiek op geen enkele wijze tegen te gaan en voor de voeten te lopen. te volgen- en goed te praten zonder enig moreel- en historisch besef. Laat staan dat men de wetgeving van het land niet kent en hoe men praktisch de Palestijnen behandeld en benadert.
Wat een onzin!…Bah!