De eerste moslimleider die een aanval verrichtte op Sicilië tegen de Byzantijnen was niemand anders dan Muawiyah ibn Abie Sofyan (radiallahoe ‘anhoemaa). De belangrijkste gebeurtenis onder Emir Ziyadatullah, was de verovering van Sicilië dat begon in het jaar 827 n.Chr (212 AH). De Byzantijnen hadden te maken met een opstand in Sicilië waarvan de leider van een van de strijdende partijen genaamd Euphemius, gevlucht was naar Qairouan in Tunesië. Hij vroeg Ziyadatullah om hulp waarna Ziyadatullah gehoor gaf aan zijn roep om hulp. Ziyadatullah verzamelde de moslims en vormde een leger die naar Sicilië zou vertrekken.
Er is ook een context waar we rekening mee moeten houden omtrent de verovering van Sicilië en die is als volgt:
- Een vredesverdrag tussen de Byzantijnen en Aghlabiden was aan zijn einde gekomen
- De behoefte om de Islam te verspreiden
- Sociale druk die Ziyadatullah ervaarde vanwege een steeds groter wordend geluid uit de religieuze hoek van Islamitische geleerden, dat de heersers zich alleen maar bezighielden met wereldse zaken en soms on-islamitisch te werk gaan
- Een opstand was net voorbij en dit was een mooie gelegenheid om iedereen’s visie en blikken te richten op een nieuwe horizon
De Islam was sterk onder het volk van Ifriqiyah waar veel mensen het geloof praktiseerden en belijden. Vele geleerden waren actief daar en twee Madhabs (wetscholen) die daar het grootst waren, was de Maliki Madhab en de Hanafi Madhab. De Hanafi wetschool werd meer door de aristocraten en de heersende elite gepraktiseerd, omdat de Abbasiden in het Midden-Oosten de Hanafi Madhab volgden en de elite van Ifriqiyah volgende de Abbasiden hierin. De leraar van Khalief Harun Al-Rashid op het gebied van Islam, was niemand anders dan Qadi Abu Yusuf, leerling van Imam Abie Hanifa (stichter van de Hanafi wetschool).
De wetschool van Imam Malik werd gevolgd door het volk, waarbij grote islamitische geleerden uit Ifriqiyah zijn voortgekomen. Denk daarbij aan Asad ibn al-Furat, die een leerling was van niemand anders dan de beroemde Imam Malik in Medina, ook studeerde hij onder de beroemde leerlingen van Imam Abu Hanifa en dat waren o.a. Qadi Abu Yusuf en Imam al-Shaybani. Een beroemde werk van Asad ibn al-Furat had ook een hele beroemde leerling in Ifriqiyah en dat is zijn leerling Sahnun al-Tanukhi, schrijver van de beroemde Al-Mudawwana in Maliki Fiqh.
Deze geleerden waren allemaal bezig met het verkondigen van de Islam, onderwijzen en kennis te verspreiden. Zij stonden bekend als uitgesproken critici van de Aghlabidische heersers en kwamen regelmatig in conflict met de heersers door hen te wijzen op hun fouten die zijn maakten. Ziyadatullah had nu de kans om te laten zien dat hij een goede heerser was die strijdt voor de zaak van Allah. Hij verzamelde een leger bij Susa aan de kust van Tunesië en vormde een vloot van 200 schepen. Hij plaatste aan het hoofd van dit leger niemand anders dan de grote Islamitische geleerde Asad ibn al-Furat die tevens ook de rechter (Qadi) van Qairouan was. Asad ibn al-Furat nam de taak op zich als leider van dit leger in deze militaire expeditie naar Sicilië. In dit leger bevonden zich de prominente militaire elite en nobelen van onder de Arabieren, Berbers en Andalusiërs die zich aansloten bij dit leger waaronder ook islamitische geleerdes. Asad ibn al-Furat was op dit moment zeventig jaar oud. (!)
Dit leert ons dat wij nooit te oud zijn om grote prestaties te behalen, om iets groots te verrichten, om een visie te hebben en iets teweeg te kunnen brengen. Er zijn mensen die schuilen achter excuus, dat als zij jong waren, zij dit-en-dat gedaan hadden of zus-en-zo hadden kunnen doen. Dit is een slachtoffer mentaliteit en een verslagen mentaliteit. Mensen die voor ons leefden op oudere leeftijden dan ons, hebben grote dingen gedaan en voor elkaar gekregen. Dus wees geïnspireerd.
Asad ibn al-Furat en zijn leger kwamen toen aan in Sicilië in het jaar 827 n.Chr (212 AH). Zijn leger bestond uit 10.000 voetsoldaten en 700 ruiters. Het lukte hen om het eiland te veroveren waarna Euphemius poogde zich tegen de moslims te keren maar werd verslagen. Euphemius werd later gedood door de Byzantijnen. Asad ibn al-Furat werd tijdens de belegering van de toenmalige hoofdstad Syracuse ziek en had wonden opgelopen in de strijd waarna hij kwam te overlijden in het jaar 828 n.Chr. (212-3 AH). Hiern werd er een nieuwe leider aangesteld genaamd Mohammed ibn Abie Al-Djawari maar de belegering werd gestaakt vanwege een groot Byzantijnse vloot die aangekomen was waardoor de moslims zich moesten terugtrekken.
iEr was toen sprake van gevechten die over en weer plaats vnden tussen de Byzantijnen en moslims. Mohammed ibn Abie al-Djawari kwam te overlijden in 829 n.Chr (214 Ah) waarna Zuhair ibn Ghawth ( of ibn Barguth) de leiding overnam die ook zijn handen vol had aan gevechten met de Byzantijnen, totdat de moslims aan de verliezende hand waren. De moslims werden toen belegerd en bevonden zich in een noodsituatie. De situatie was zodanig kritiek, dat hun voorzieningen begonnen op te raken waarna ze genoodzaakt waren om hun eigen rijdieren en honden op te gaan eten. Toen gebeurde iets opmerkelijks, namelijk dat de Umayyaden uit Andalusië de moslims in Sicilië te hulp schoten.
De Umayyaden die normaal gesproken een gespannen en vijandige relatie met de Aghlabiden hadden, stuurden nu een leger om de Aghlabiden te helpen in Sicilië tegen de Byzantijnen. De Umayyaden waren nu verenigd met Aghlabiden. De Umayyaden uit Andalusië stuurde een groot leger van 300 schepen vol met soldaten naar Sicilië onder leiding van Asbagh ibn Wakiel. Volgens een andere overlevering stuurde de Umayyaden een grote marinevloot militaire schepen die zich voegden aan de schepen van Aghlabiden waardoor hun aantal bij elkaar 300 schepen was.
Toen deze grote verenigde leger van moslims aankwam op Sicilië, vielen zij direct de Byzantijnen aan en hadden de moslims die belegerd werden gered uit hun situatie. Hierna trokken zij op en veroverden de moslims de rest van Sicilië en heersten in Sicilië tot aan 1091 n.Chr . Een bijzonder geval is het eiland van Malta, dat eens een eiland van de moslims was onder de Aghlabiden, waar tot de dag van vandaag hun taal zwaar beïnvloed is door het Arabisch waardoor het Maltees een mengelmoes van Arabisch en Italiaans is geworden. Malta was ook verloren geraakt in het jaar 1091 n.Chr (484 AH).
Bron: De geschiedenis van Marokko en Noord -Afrika, Sofyan Al Kandoussi, Blz. 190-192 met lichte aanpassingen.
Uitgeschreven door: Abû ‘Abdirrahmân Mourad al-Maghribi
